دکتر عبدالحسین علی آبادی از اساتید و دانشمندان درجه اول علم حقوق در ایران است. او در 1277 در تهران متولد شد. پس از فراگرفتن مقدمات زبان و ادبیات فارسى و علم حقوق، براى ادامهى تحصیل به روسیه رفت و از دانشگاه مسکو درجهى دکترا در حقوق جزا گرفت. سپس عازم فرانسه شد و از دانشگاه پاریس نیز درجهى دکترا در حقوق مدنى دریافت کرد. بعد از مراجعت به ایران، کار خود را از دادگسترى آغاز کرد. سالها ریاست اداره فنى و ریاست اداره حقوقى با او بود و مدتى نیز مستشار و رئیس شعبه تمیز شد. در 1330 هنگام خلع ید از شرکت سابق نفت، عضو هیئت مدیره خلع ید بود. دکتر على آبادى سرانجام به دادستانى کل کشور منصوب گردید و قریب ده سال در آن سمت باقى ماند تا اینکه در 75 سالگى بازنشسته شد. وى استاد دانشگاه تهران و صاحب تالیفات متعددى در علم حقوق مخصوصا حقوق جزا و حقوق جنائى می باشد. سالها در دانشکده ى حقوق تهران و دانشکدهى پلیس و دانشگاه ملى و دبیرستان دارائى تدریس می نمود.
"روزی به عیادت مرحوم دکتر عبدالحسین علی آبادی استاد فقید دانشکده حقوق و علوم سیاسی که مدتها دادستان کل کشور بود و به من نیز مرحمتی پدرانه داشت رفته بودم. او در بستر بیماری بود؛ بستری که دیگر از آن برنخاست. با دیدن من و یکی از دوستان به زحمت در جای خود نشست و با ملاحظه ی یکی از آخرین نوشته هایم که به همراه داشتم برق شادی را در چشمان بی فروغش خواندم. پیر فرزانه و دانشمند، در همان وضع بیماری نیز از این که می دید نسل بعد از او دنباله کار رها نکرده است و شعله ی عشق به عدالت هنوز هم جرقه هایی دارد خوشحال و راضی بود. از هر دری سخن رفت تا نوبت به لزوم تقوای قاضی و ترس از عدل الهی رسید. ناگهان مردی که به عدالتخواهی شهره بود چهره در هم کرد. ما از حسن شهرت و توفیق ایشان می گفتیم و او می کوشید قطره ی اشکی را که همچون مروارید غلطان بر گوشه ی چشمانش می درخشید و حکایت از دلی گرم می کرد در سایه ی لبخندی عارفانه پنهان سازد. سرانجام با لحنی آرام و در پناه همان لبخند حزن آلود گفت:
«مدتها پیش در پرونده ای که دادگاه جنایی حکم به اعدام داده بود و برای رسیدگی تمییزی در دیوان عالی مطرح می شد بر مبنای شواهد ظاهری درخواست ابرام حکم را کرده ام و بیم آن دارم که تمام حقیقت را ندیده باشم و خطای من به هدر رفتن خون بی گناهی کمک کرده باشد.»
....در همان حال که او از امکان خطای خود سخن می گفت ذهن من بی اختیار متوجه نمونه های مخالف شد. آنان که با بضاعت اندک خود و بی آنکه اطلاعی درخور از دادرسی و قضاء و دانش حقوق داشته باشند با غرور تکیه بر مسند قضاء می زنند و با خونسردی و تهور کامل حکم می رانند، چنان که گویی بر میراث غصب شده ی خود سلطه یافته اند.
با خود می گفتم: در این جهان پرغوغا و گونه گون نه تنها میان «آنچه هست» و «آنچه باید باشد» فاصله ی عمیق است تفاوت وجدان ها نیز مثال زدنی و عبرت آموز است: این یکی، پس از سالیان دراز تجربه و تحقیق و با داشتن عالی ترین مدارک تحصیلی از دانشگاههای معتبر دنیا و با آن همه کنجکاوی و احتیاط از تقاضای ابرام حکمی که دیگری داده و مقام دیگری هم باید آن را ابرام یا نقض کند نگران است؛ و آن یکی، همچون والیان خودکامه حکم می راند و اعتنایی هم به قوانین و آثار حکم خود بر خون و مال و عرض مردم ندارد. این یکی، می کوشد تا موازین حقوقی و شرعی را رعایت کند و خود را مسئول و مرعوب می بیند و آن یکی، دانش حقوق را به سخره می گیرد و مست و مغرور است. این یکی، مظهری از فروتنی و وقار است و آن یکی، تندیسی از کبر و نخوت. این یکی، پاسخگوی همه ی ایرادها و دفاع های اصحاب دعوا است و آن یکی، خود را بی نیاز از استدلال می بیند و همگان را به اطاعت می خواند...غافل از آنکه «جرس فریاد می دارد که بربندید محمل ها»
این دو نمونه ی متضاد، همچون فرشته و اهریمن، همیشه روبروی یکدیگر بوده اند. ولی، آرزوی همه این است که لشکر ظلم و پلیدی به زوال و رسوایی گراید و داستانِ راستان، نمونه و راهنما و سرمشق آیندگان قرار گیرد. عاشقان عدالت، همچون شجره ی طیبه، ریشه در علم و تقوی دارند و شاخه بر سر کاروانیان، سکه های قلب را رسوا و بیرنگ می کنند و به پارسایان دلگرمی و صبر می بخشند."